Hiervoor moesten we een kort verhaal over een angst schrijven. We moesten ons personage een angst geven en mochten die eventueel aandikken. Het verhaal moest in de zij- of hij-vorm geschreven worden. Ik heb zelf voor de jij-vorm gekozen, omdat ik de lezer het gevoel van mijn personage wil laten voelen...
Hieronder vinden jullie het resultaat.
Ben benieuwd naar jullie reactie.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Het is vier jaar na 9/11. Je bent op het vliegveld van Calgiari. Overal klinkt Italiaans. Je staat in de rij bij de douane, over een paar uur zit je weer in het vliegtuig naar Genua. Nerveuze vlinders fladderen door jouw buik.
Je mag het detectiepoortje door. Normaal gaat hij altijd af bij je vader, omdat hij zijn riem niet af doet of wat kleingeld in zijn broekzak laat zitten. Je hoort een poortje rinkelen, maar ziet je vader doorlopen. Huh? Je kijkt op en ziet dat het lampje boven jou rood is. Natuurlijk… Je moet nog een keer het poortje door. Weer klink dat geluid. Nadat je gefouilleerd bent en ze natuurlijk niks hebben gevonden, zegt de douanemedewerkster iets in het Italiaans. Je hebt geen idee wat. “It was probably your boots”, zegt ze met een Italiaans accent.
Je pakt je tas van de lopende band en kijkt om je heen. Twee poortjes verder zie je een man met een grote baard, een tulband en gekleed in een gewaad. Bij hem gaat niks af. Toch krijg je het benauwd.
Jullie lopen naar de gate. Je hoopt dat de man met de tulband niet bij jou in het vliegtuig zit. Je vindt het erg dat je er zo over denkt. Niet iedere man met een grote baard en een tulband is een terrorist…
Als je in het vliegtuig zit haal je opgelucht adem. Tijdens het boarden heb je hem niet gezien. Als je schuin omkijkt worden je ogen groot. Daar, schuin achter je zit de man met de tulband.
"I'm Sabrina and I'm just trying to be me in this big world"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten